Rond het middaguur heb ik afgesproken bij het Bronkhorsterveer. Samen met een knappe vrouw ga ik de IJsselbiënnale tussen Bronckhorst en Doesburg verkennen. Het wordt een vol programma, de door ons gekozen route zal ons langs maar liefs zes werken voeren. Dat we uiteindelijk één werk niet hebben kunnen vinden, mag de pret niet drukken.
Wanneer ik arriveer komt er ook een autootje van de gemeente Brummen aanrijden. Ik vermoed dat het een mannetje van handhaving is. Hij gaat in gesprek met iemand die al op hem staat te wachten. “Wat moeten die dingen daar? … Ja, honden moeten hier aan de lijn”. Hij pakt zijn telefoon en gaat bellen. “Er is hier iets van een Bijnale, een Peter heeft hier vijf betonblokken neergezet, dat kan toch niet zomaar?! … Oh, als dat het is, dan is het goed.”
De vijf zoutsculpturen, elk in een eigen glazen vitrine, gemaakt door de Belgische kunstenaar Peter de Cupere, worden gelukkig door de persoon aan de andere kant van de lijn goedgekeurd. Mijn inmiddels gearriveerde gezelschap verwondert zich over het feit dat de sculpturen in een vitrine staan: “Op een plek waar je zo de ruimte ervaart!”. Ik zou zeggen, ga vooral zelf kijken en vergeet ook niet de blog van Tim Strikers hierover te lezen.
Wij nemen vervolgens de pont en fietsen door naar het gemaal bij Bronkhorst voor een kop koffie. Het blijft een prachtige plek, die je, als je dit deel van de route volgt, beslist moet aandoen.
Vervolgens gaan we over de dijk naar Olburgen en langs het veer van Dieren, waar aan de overkant op een krib het beeld van Christoffel staat, gemaakt door Kathrin Schlegel. Vanaf deze kant is het heel mooi en intrigerend. Ik neem me voor het beeld ook nog eens vanaf de andere oever, veel dichterbij, te gaan bekijken. Aan ‘onze’ kant kijkt een beschermvrouwe over het water uit. Zij maakt geen deel uit van de IJsselbiënnale en staat er altijd om te waken over de bewoners van Olburgen.
Terug naar de dijk en verder richting Doesburg komen we langs meerdere kunstwerken, restanten van voorbije tijden en zelfs langs een modern landgoed. Maar ons is het te doen om het werk van Jasper Niens. Een kunstwerk waarin geklommen moet worden wil je de fascinatie voor de constructie echt goed kunnen waarderen. En wat heel bijzonder is, kijkend naar buiten ervaar je het landschap om je heen ineens heel anders.
Op naar Doesburg. Hier staan maar liefs drie kunstwerken in het kader van de IJsselbiënnale. Cardo, het werk van Marieke de Jong staat wat mij betreft te veel weggemoffeld achter de dijk en verdient veel meer ruimte. Daarentegen gaat het “statement” van Benjamin Bergmann juist verloren in de ruimte. Het werk bewerkstelligt bij mij niet dat wat de bijbehorende tekst suggereert. Voor het werk van Levi van Veluw moet ik nog maar eens terugkomen, want of de loods is dicht of we hebben een bordje gemist. Of zou er een handhaver van de gemeente Doesburg hebben ingegrepen?
Na Doesburg fietsen we langs de IJssel terug richting Arnhem en ik vraag me af waarom de gemeenten Rheden, Arnhem en Liemers eigenlijk niet meedoen. Of is de IJsselbiënnale een dingetje van het Hanzeverbond en loopt de route daarom van Doesburg naar Kampen? Het is in ieder geval een mooie aanleiding om langs de mooiste rivier van Nederland te wandelen en/of te fietsen. De IJsselbiënnale heeft hele eigen accenten aangebracht en de vele kunstwerken, die altijd al langs de IJssel staan ben ik daardoor ook weer in een nieuw perspectief gaan zien.
De IJsselbiënnale (14 juni - 24 september 2017 ) is een internationale kunstroute langs de IJssel van Doesburg tot Kampen. Dit is het vijfde deel van een serie blogs van de Ruimtemakers Oost Nederland over deze route in de IJsselvallei.
Zie ook:
deel 1: De drijvende tuinen van Zutphen
deel 2: Het verdronken sluiswachtershuisje
deel 3: Hoe ruikt de IJssel?
deel 4: Overleven op de afvalberg