Lente in Dieren

Het is lente in Dieren. Jazeker; de krokussen staan in bloei en we hebben al een beetje van de zon kunnen genieten. Maar dat bedoel ik niet. Ik bedoel ‘lente’, zoals ‘een nieuw hoofdstuk’. Neem van mij aan: hier hangt duidelijk lente in de lucht. Dieren bloeit op.

Het maakt me blij, opgelucht haast. Want de laatste jaren maakte ik me zorgen over ons dorp aan de IJssel. Het was al een poos herfst. Het dorp leek moe. Moe van een slepende discussie over de behandelmethode voor haar chronisch hartfalen. Daarmee doel ik op het eindeloos getouwtrek over de reconstructie van de drukke N348, die het dorp al vele jaren doorsnijdt.

Ook de middenstand leek afgepeigerd, kijkend naar winkelcentrum ‘Calluna’. Hier neemt de leegstand hand over hand toe en dreigt degradatie naar de klasse van de boodschappencentra. Te weinig bezoekers die hun geld hier willen besteden. Een eigenaar van deze winkelpanden, die niet de fut of de wil lijkt te hebben fatsoenlijk onderhoud te plegen aan de vaak sleetse panden. Onvermogen van de gemeente om een duidelijke richting te bepalen waar ze met dit winkelcentrum naar toe wil.

De kanaalzone, het bedrijventerrein langs (spoor)weg en kanaal richting Apeldoorn en ooit motor achter de groei van het dorp, ligt er al jaren wat verkommerd bij. Mooie, actieve bedrijven wisselen af met verlaten stalen dozen en braakliggend terrein. Een tijd lang overwoog de gemeente om delen van dit bedrijventerrein om te vormen tot woongebied, maar die koers is inmiddels verlaten. Zoveel woningen zijn hier immers niet nodig.

Ergens in de afgelopen maanden was er echter een omslag, een kentering. Ik weet niet precies wanneer het was, of wat het veroorzaakte. Maar er ís iets gebeurd, dat weet ik zeker. Misschien was het de vaststelling van het provinciaal omgevingsplan voor de Traverse? Waren het de nieuwsberichten over het prille herstel van de huizenmarkt? De aantrekkende export? Geen idee. Maar er is iets in beweging gekomen.

Neem houthandel Hupkes. Een prachtig bedrijf, waar enorme stammen (hard)hout worden verzaagd en omgevormd tot imposante houten constructies als sluisdeuren, kades en bruggen. Kortom: een mooi, ambachtelijk productiebedrijf. Tot voor kort was het bijna onzichtbaar, verscholen achter een manshoge laurierhaag. Deze winter werd deze haag echter gerooid en het hekwerk werd vernieuwd. Ook het buitenterrein zelf kreeg een opknapbeurt, net als de prachtige centrale bedrijfshal. En ineens is, midden in die kwakkelende kanaalzone, een prachtige bedrijf zichtbaar. Een bedrijf dat trots lijkt te zeggen: “Kijk, hier zijn wij! En kijk eens wat we hier allemaal doen!”



Of de fietsfabriek van Gazelle. Midden in het dorp, met haar prachtige monumentale hoofdgebouw. In oktober 2013 woedde hier een enorme brand, die een van de fabriekshallen in de as legde. Menigeen vreesde voor de gevolgen; zou moederbedrijf Pon nog in een productielocatie in Dieren investeren? Of zouden Gazellefietsen spoedig in lage lonenlanden in elkaar worden gezet?

Gelukkig bleek het eerste het geval. Niet alleen wordt momenteel een nieuwe productiehal gebouwd, ook grijpt Gazelle het momentum aan om de hele fabriek een metamorfose te geven. Het monumentale hoofdgebouw wordt in haar oude luister hersteld. De hele lay-out van het terrein wordt compacter en efficiënter. De nieuwe productiehal komt aan de straat te liggen, met een transparante wand op maaiveldniveau. Iedereen kan straks binnen kijken en zien hoe hier fietsen worden gebouwd. Ook Gazelle toont trots: “Kijk, hier zijn wij! En kijk eens wat we hier allemaal doen!”

En zo kan ik nog wel even doorgaan. De gemeente, druk bezig met het opknappen van een aantal doorgaande wegen in het dorp: het voelt als nieuwe vloerbedekking en behang. Het monumentale woonhuis aan de Wilhelminaweg, dat opnieuw in de verf wordt gezet. De hagelnieuwe veerpont over de IJssel, net in de vaart. Toch telkens weer die winkelier-in-spé, die de sprong waagt en zich in Dieren vestigt. Ik weet niet hoe het met u zit, maar mij maakt het optimistisch. En vrolijk.

Het lijkt of het dorp opnieuw z’n rug recht, diep ademhaalt en weer vooruit kijkt. In het besef dat we er nog niet zijn, maar wel onderweg. Zo bekeken is het dorp net een mens. Met z’n ups en downs, maar altijd veerkrachtig. Het maakt me nieuwsgierig. Als je Dieren vergelijkt met een mens, wat voor mens is het dan? Wat heeft dit mens gemaakt tot wie ze is? Dit ga ik de komende tijd proberen uit te zoeken. En van die zoektocht doe ik op deze plek verslag, in een serie blogs over de zoektocht naar het Dierens DNA.