De Veluwe is met ongeveer 1000 km² ons grootste aaneengesloten natuurgebied. Maar hoe groot is dat nou eigenlijk? Hoe wild zijn deze uitgestrekte woeste gronden? Om dat te ervaren, doorkruiste ik te voet het hele Veluwemassief: Een vierdaagse expeditie van Zwolle naar Arnhem.
Om de relativiteit van tijd en ruimte nog maar eens te benadrukken, rij ik met de trein in een uurtje van Arnhem naar Zwolle, om de zelfde afstand terug te voet in vier dagen af te leggen. De zon schijnt in Zwolle. Ik herschik mijn rugtas en wandel met goede zin zuidwaarts, door een nieuwbouwwijk de velden in. Achter de IJsseldijk doemt het Veluwemassief op. Ik neem de pont naar Hattem en bereik aan de andere kant van het dorp het noordelijkste punt van de Veluwe: Landgoed Molencate. Het stuukwerk van het landhuis bladdert af en langs de paden staat de Japanse duizendknoop manshoog. Er wandelen veel jonge gezinnen.
Molencate gaat over in Petrea. Behalve af en toe een driftige mountainbiker kom ik niemand tegen. De A50 huilt aan mijn rechterzijde. Verder naar het zuiden klinken er zwaardere motoren. Een crossbaan? Ik hoor zware dreunen: ‘Doempf!’ Het zijn de militairen op de Oldenbroekse hei. Het klinkt bedreigend, alsof er elk moment een konvooi tanks het bospad op kan komen draaien.
Als het oorlogsgeweld achter mij verstomt kom ik op een glooiend heideterrein. Het ruikt naar vochtig zand. De zon piept door pastelkleurige wolken heen. Verderop blijk ik op het terrein van een jeugdzorg instelling te zijn beland. Ik loop zo nonchalant mogelijk he terrein over en stuit op een provinciale weg. Een oude man in een koetsje, getrokken door twee pony’s, probeert de weg over te steken. De dieren staan te trappelen, terwijl de man zijn nek uitsteekt. Als hij mij ziet vraagt hij of ik wil aangeven wanneer de kust veilig is. Ik loods het koetsje naar de overkant, waar een Shetlandpony in de wei staat, met drie vlechten in zijn manen. Hij kijkt opgetogen naar de naderende paarden en schraapt met zijn hoefje. Als de koets passeert, rent hij met de kudde mee, tot zijn weiland ophoudt. Hij staart zijn soortgenoten na.
In Heerde staat een fabriek van Bolletje. Het bos bij kasteel Vosbergen ruikt naar koekjes. Waar staat het huisje van Hans en Grietje? Ik begin mijn benen te voelen, maar moet nog ruim vijf kilometer. De bus rijdt langs. Ik wandel door. Het fietspad naar Epe loopt door een lappendeken van bos, paardenweitjes, oude boerderijen en beken. In Epe wordt ik vrolijk ontvangen door Betsie van Betsie ’s Bed & Breakfast. Ze ontraadt me de Chinees in het dorp. Op mijn laatste benen strompel ik naar de Egyptische snackbar. Op woensdag zijn de pizza’s in de aanbieding.